Dit is het verhaal van Marloes. Het verhaal van Marloes is gebaseerd op elementen van ervaringen van meerdere vrouwen in mijn praktijk en ook mijn persoonlijke ervaringen. Ik heb het verhaal zo neergezet, zodat het verhaal naar niemand terug te leiden is, maar wel het leven en lijden beschrijft van meerdere vrouwen die terecht komen in de nieuwe fase in hun leven.
Het verhaal van Marloes
‘Marloes is 43 als ze bij mij komt. Ze is getrouwd en is moeder van een dochter van 3 en een van 6. Ze werkt 28 uur als management assistent.Â
De laatste maanden is Marloes regelmatig down, slaapt slecht, is snel emotioneel en heeft een kort lontje. Ze voelt zich schuldig naar haar man en kinderen. Met enige regelmaat wil ze namelijk het liefst niemand om haar heen en is ze niet zo aardig tegen haar gezin. Ze komt soms moeilijk de dagen door als haar kinderen thuis zijn en verlangt naar de avonden alleen op de bank. Op het werk loopt het ook niet lekker. Het voelt allemaal te veel, kan zich moeilijk concentreren, is kortaf en overziet het niet meer. Het maakt haar enorm onzeker terwijl ze hier altijd zo op haar plek was.
De huisarts denkt aan een burn-out en ze klopt bij mij aan.
Het moet anders en ze is vastberaden om het anders te doen. Want die spirit is ze nog niet kwijt. Doorzetten, schouders eronder, lach op haar gezicht en gaan. Dat is wat ze doet en altijd heeft gedaan. Haar overlevingsstrategie, haar coping mechanisme.
We gaan aan de slag en kijken naar haar verleden. Het aanpassingsgedrag wat ze heeft geleerd door haar situatie vroeger waar aandacht vooral naar haar zusje met ADHD ging.
We kijken naar haar huidige situatie, haar leven nu. Waar kan ze beter voor zichzelf zorgen. Zich minder laten leven en meer gaan leven naar wat zij belangrijk vindt.
Ze gaat vooruit. Ze neemt stappen, zorgt beter voor zichzelf. Laat zich minder leven. Zegt vaker nee en zet minder vaak haar masker op. Maar toch voelt ze zich niet veel beter, niet echt gelukkiger.
Ook zijn er andere klachten die niet echt weggaan. Haar lijf is met regelmaat stram ondanks het vele wandelen en de yoga. Haar haar valt uit. Ze slaapt slecht.
En dan valt het kwartje. Marloes herkent zich in een artikel in de trouw (https://www.trouw.nl/es-b3f102ed). Een artikel dat gaat over de overgang.
Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek. Marloes heeft geen burn-out, ze is in de overgang.’
Pre-menopauze
Dit is wat veel vrouwen overkomt. Ze krijgen de stempel burn-out maar het is de overgang. De pre-menopauze in dit geval.
De overgang is een complexe periode die niet begint als de menstruatie eindigt maar die vele jaren daarvoor al begint (soms dus al begin 40!). Een aantal klachten zijn heel bekend zoals opvliegers, stemmingswisselingen en gewichtstoename. Maar er zijn ook vele verschillende minder bekende klachten: hartkloppingen, depressieve gevoelens, haaruitval en dunner wordend haar, slapeloosheid, stram lijf, urine verlies, concentratieproblemen, hoofdpijn, obstipatie, veranderend libido, enzovoorts, enzovoorts.
Sommige vrouwen hebben veel klachten, andere weinig. En veelal lijden ze in stilte. Op hun werk en thuis. Worden hun klachten en buien niet begrepen of voor andere aangezien. Zoals bij Marloes.
Als de overgang begint is het verwarrend. Veel klachten kan je in het begin niet thuisbrengen. Er wordt gezocht naar andere oorzaken. De relatie, het werk, te druk leven. Alles om het gevoel en de klachten een plek te geven. In te passen, zodat je er iets mee kunt.
En anderen zoeken mee. De huisarts, de bedrijfsarts, partners, ouders, familie. Echter maar weinig leggen de link. Zeker zo vroeg in de 40.
Overgang bespreekbaar maken
Als het dan de overgang blijkt te zijn, of de pre-menopauze om het goed te zeggen, dan is het fijn dat je het een plek kunt geven, weet wat het is. Maar het is ook het begin van verandering, van definitief ouder worden. Van een periode die ook lang gaat duren. En daar wordt weinig over gesproken.
Thuis en op het werk maar ook met andere vrouwen. Want een vrouw in de overgang staat er niet alleen voor en is zeker niet de enige maar zo voelt het vaak wel. Het is fijn en heel belangrijk om herkenning te hebben bij andere vrouwen. Om van elkaar te leren en niet het wiel opnieuw uit te vinden.
Ook het is belangrijk om het te bespreken met je partner. Want het leven gaat veranderen. Jij, als vrouw, gaat veranderen. Je lijf en je manier van kijken naar de wereld. Dat gaat invloed hebben om je relatie en op je seksleven.
Van lijden naar leven
Het is dus ook een tijd van rouw. Rouw om de jonge vrouw die niet meer jong is. Om het lijf dat veranderd. Om het leven wat kan veranderen.
En het is ook het ultieme moment om beter voor jezelf te gaan zorgen. Om minder aan te passen en misschien wel weer te gaan dromen. Je mag dingen echt achter je laten en keuzes gaan maken, voor jou.
Laat lijden weer leven worden.
NB: omdat we als vrouwen niet alleen staan wil ik een ieder die dat wil vragen om een reactie te plaatsen. Laten we onze ervaringen met elkaar delen. Hoe en wanneer kwam jij erachter dat je in de overgang was? Hoe ervaar je het en vooral ook wat zijn je tips!
Wat me opvalt aan het verhaal is dat Marloes zich niet lekker voelt. Ze voelt zich ziek en gaat naar de huisarts.
En met een burnout mag je ook ziek zijn.
Maar het is de overgang. En opeens met dezelfde klachten mag Marloes niet meer ziek zijn. Want het is de overgang. Daar moet je doorheen. Je moet het verdragen en bespreekbaar maken. En rouwen want kennelijk is het gezonde leven over????
Onzin natuurlijk. Marloes voelt zich nog steeds even ziek.
Als we nou eens zouden accepteren dat overgangsklachten geen simpele klachten zijn, maar ziek makend? En net als dat we de pil gebruiken, we na de overgang onze hormonen gingen aanvullen? Zodat Marloes zich niet meer ziek voelt. Zou dat niet fijn zijn?
Hallo Mascha,
Bedankt voor je reactie.
Het is zeker niet mijn intentie om het over te laten komen dat deze vrouw zich niet meer ziek mag voelen. Sterker nog het ziek voelen gaat dus niet over als er aan van alles gewerkt wordt. Het geeft rust om te weten wat het is. Maar de overgang duurt lang. Gaat niet weg. En is zeker niet simpel.
Het leven veranderd. Je lijf verandert. Je haar, je huid, je gevoel. Vandaar ook de rouw. Het rouw om wat was en anders wordt.
En met het feit dat het dus geen burn-out is, die over het algemeen veel sneller voorbij gaat met alle stappen die ze zette, duurt het lang. En ik ben ook zeker van mening dat daarbij bijvoorbeeld hormoon therapie een hele goede optie kan zijn als de klachten ziekmakend zijn, het leven belemmeren.
Goed dat je zegt dat hormoontherapie een goede optie is. 80% van de vrouwen in de overgang heeft klachten. 30% meldt zich jaarlijks ziek op het werk door de overgang.
Één van de meest voorkomende klachten is slapeloosheid. En omdat de bescherming tegen stress van oestrogeen wegvalt, kunnen vrouwen minder tegen stress. Samen met werk en zorgtaken voor ouders leidt dit tot symptomen die lijken op een burnout.
Met hormoontherapie zijn klachten zoals slapeloosheid binnen 2 weken verdwenen. Ook voelen vrouwen zich weer normaal in hun vel zitten. Hormoontherapie bij de huisarts mag 5 jaar, en bij de gynaecoloog langer. Vanwege de voordelen van hormoontherapie voor osteoporose, dementie geestelijke gezondheid en nieuwe studies is de verwachting dat in de toekomst dit langer mag.
Je hebt gelijk dat er voorlichting nodig is en dat het onderwerp bespreekbaar moet worden. De verkeerde diagnose van de huisarts is daar een voorbeeld van. Marloes had door de huisarts geholpen kunnen worden en indien nodig verwezen moeten worden naar de gynaecoloog. Waarschijnlijk is dat laatste verstandig vanwege haar leeftijd.
Waarom ze moet rouwen snap ik nog steeds niet. Het leven verandert telkens. Je kunt elke verjaardag het leven vieren of rouwen.
Hallo Mascha,
Het is zeker waar dat het leven steeds veranderd. En heel vaak staan we niet stil bij wat we verliezen omdat het erbij hoort en ook oké is. Veel al wordt er een deur gesloten en gaat een ander weer open. Echter, en dit is per persoon verschillend, wel degelijk zijn er momenten dat het leven zoveel veranderd dat het een gevoel van rouw geeft. In geval van de overgang verandert het leven dusdanig dat dit rouwgevoelens kan oproepen. Denk aan het geen kinderen meer kunnen krijgen, het verlies van de mooie bos haar die je misschien had, je lijf die niet meer eruit ziet zoals het was (in rondingen als ook in stevigheid), enzovoorts. En daarom mag je rouwen.
En nogmaals het verschilt per persoon en hoe je in het leven staat hoe je met dit soort momenten omgaat, maar rouwen is heel gezond. Het betekent dat je stilstaat bij wat is geweest (en dat mag verdrietig zijn, pijn doen, boos maken) om vervolgens weer door te gaan en aan te passen aan het nieuwe nu, wat ook zijn mooie dingen heeft.
De andere kant is dat sommige mensen niet rouwen, het opzij schuiven en doen alsof het er niet is en later alsnog geconfronteerd worden met rouw.
Als ik jouw reactie lees, ben jij volgens mij meer geneigd om naar de positieve kant van dingen te kijken en en vier je sneller wat het brengt dan dat je stilstaat bij wat je achterlaat. Een mooie eigenschap.