Dit is mijn grens

Grenzen, ja die heb ik wel, maar daar kan ik nog vér overheen!

Ja, dat is vaak wat er gebeurt met onze grenzen. We hebben ze ergens wel, maar omstandigheden, personen, gedachten zorgen ervoor dat we onze grenzen fors kunnen overschrijden. En dat doen we niet één keer maar vele keren. Totdat het echt niet meer gaat.

Hoe duidelijk die grens ook is…

Het nieuwe jaar begon. Na twee weken pauze van sessies zou ik maandag weer beginnen. Er was een volle week gepland en een volle maand. Geen ruimte meer voor wie dan ook. Een wachtlijst die al vrij lang was.

Zondagavond. Ineens was het daar. Koorts. Zomaar. Zoals griep je soms kan overvallen. En ik stond dus voor de keuze: afbellen voor morgen of niet. En ondanks dat ik koorts had en dat toch best een duidelijke grens is, gingen de gedachten door mijn hoofd. ‘Het zou zomaar morgen weer goed kunnen zijn.’ ‘Misschien met een goede nachtrust.’ ‘Ik kan nu toch niet meer afbellen. ‘ ‘Ik heb geen plek om door te plannen, hoe ga ik dat doen.’ Er ging van alles door mijn hoofd heen. En ergens zei ook een stemmetje: nee, ziek is ziek. En koorts is echt wel een grens. Maar die grens….

Met lood in mijn schoenen de sessies afgezegd. Wetende dat ik geen goed alternatief had op de korte termijn.
Uiteindelijk heb ik nog twee dagen moeten annuleren. Met pijn in mijn hart en met zorg voor de mensen. En er was niemand die tegen mij zei, dat het echt niet kon. Niemand die moeilijk deed. Want ziek is tenslotte ziek. En met 40 graden koorts sessies doen…

Wil jij meer grip je grenzen?

Neem dan het heft in eigen hand met behulp van de online training ‘Grip op Geluk’!.

Ga naar Grip op Geluk

Waarom gaan we over onze grenzen

Het grappige is dat ik die grens heb. Voor mij en ook voor een ander. Als je ziek bent, koorts hebt, dan is het meer dan oke om af te zeggen. En toch komen de bezwaren en was ik vanwege de mensen en mijn agenda graag mijn grenzen over gegaan. Maar waarom?

Vaak zijn we gericht op de omgeving, op de omstandigheden, op de ander. We gaan voor de ander denken, we gaan voor de ander oordelen. We gaan luisteren naar onze interne duivel. Onze interne criticus die van alles te zeggen heeft. En dat zorgt er voor dat er vaak nog rek in de grens zit. Want het stellen van die grens kan consequenties hebben. Soms hele vervelende.

Pas als we volop tegen de muur staan. Geen kant meer op kunnen (lees in mijn geval niet meer op mijn benen kunnen staan van de koorts) dan ineens luisteren we naar onze grens. We hebben geen keus.

Hoe zou het zijn als we gaan kijken naar onze grenzen en deze gaan respecteren. Opzij zetten van wat we denken dat anderen zullen gaan denken. Gaan handelen vanuit wat wij belangrijk vinden. Hoe zou het dan met ons gaan?

Jouw grens

Ga eens bij jezelf na welke grens je vaak overschrijd. Schrijf eens op wat de omstandigheden zijn die jou over de grens laten gaan. Welke gedachten. Welke mensen. En durf dan eens je grens aan te houden. Tenslotte bepaal jij die. En hoe krachtig is het als je dat doet!