Heb jij wel eens sterk het gevoel dat iets niet van jou is? Dat je iets draagt wat niet bij jou lijkt te horen, maar je krijgt er de vinger niet op? Zo’n gevoel dat het niet helemaal klopt, maar je het toch niet voor elkaar krijgt om anders te doen.
Het lot
Onbewust zijn we als kinderen nog wel eens het lot van een ander gaan dragen. Van onze ouders. Het lot wat van hen is of van hun voorouders. Wat hoort bij hun leven.
Een tijdje geleden was een client bij mij die een enorm hoog verantwoordelijkheids gevoel heeft, altijd maar doorgaat en liever niemand tot last is. Om haar hoefde niemand zich zorgen te maken….
Maar ze trok het niet meer. Het ging niet goed. En ze kon zo niet door.
Gaandeweg het gesprek kwamen we bij haar verleden. Haar ouders. En de enorme last die zij is gaan dragen voor haar ouders. Want die konden het zelf niet meer dragen. Die wisten niet hoe. Dus nam zij het op zich. Ging zorgen, ging verzorgen, ging geen kind meer zijn. Zij werd de ouder.
Onbewuste loyaliteit
Als kind hebben we automatisch een enorm hoge loyaliteit naar onze ouders. Onbewust plaatsen we deze op een voetstuk. Deze mensen zijn het belangrijkste wat er is. En het is voor een kind onverdraaglijk als er wat met hen is. Onbewust en bewust gaan we als kind dan alles doen om het beter te maken. Want het is een onverdraaglijke gedachte dat deze mensen er zelf een ‘puinhoop’ van maken. Dat iets aan hen ligt. Dus we gaan er alles aan doen om het beter te maken én we gaan overleven.
Het zorgen voor en het overleven is in geval van mijn client ook gebeurt. Terwijl haar zusje als overlevingsstrategie had om aandacht te trekken door op een negatieve manier aandacht te vragen, ging mijn client zorgen, regelen, opvangen. En had zij de strategie ontwikkeld om niet op te geven en door te gaan. Iets wat haar nu opbrak in het hier en nu.
Zij was niet meer de dochter van deze vader en moeder. Zij was de vader en moeder in één geworden. En zij had een enorme last op haar schouders die ze maar meezeulde. Hun last. Hun lot. Een last die zij dus voor hen was gaan dragen.
Ieder zijn eigen plek
Als we naar het systeem kijken dan is je eigen plek innemen een van de belangrijkste dingen. De ouders staan voor ons, hebben de grootste verantwoordelijkheid en moeten zorgen voor de kinderen. Daarna komen de kinderen van oud naar jong. Of in het geval van het boek van de Fontein van Els van Steijn, staan de ouders in de fontein bak boven ons en de kinderen hieronder. Zo kan de fontein het beste stromen. Het water gaat van boven naar beneden.
Als je als kind echter niet meer op je plek staat, niet meer onder je ouders maar bij je ouders of in het geval van mijn client erboven, krijg je niet de natuurlijke stroom van de fontein. Het water gaat tenslotte niet van beneden naar boven. Je bent hard aan het werk en krijgt eigenlijk weinig terug.
Wat draag jij?
Met mijn client heb ik haar (letterlijk en figuurlijk) het lot van haar ouders terug laten geven. Heb ik haar laten uitspreken dat ze kind is van haar ouders en niet de ouder van haar ouders. Heeft ze haar plek weer in mogen nemen. En heeft ze het stop gezet zodat het niet generatie op generatie zo zou doorgaan.
Welk last draag jij voor een ander? Welke verantwoordelijkheid heb jij op je schouders genomen die niet van jou is? Op welke plek mag jij gaan staan?
0 Reacties