Regelmatig gebeurt het in mijn praktijk dat cliënten vooral in hun eerste sessies de neiging of eigenlijk eerder de behoefte hebben om te vragen: hoor je dit wel vaker?
Of, als ze spontaan beginnen te huilen, hun diepste donkerste gedachten vertellen, komen met: Sorry.
Weet één ding zeker, je bent niet de enige.
Vaak, omdat we zo gewend zijn ons in te houden in de maatschappij waarin we leven, weten we niet dat anderen ook met dezelfde vragen rondlopen, dezelfde gedachten of dezelfde gevoelens. En een goede coach of therapeut vindt het echt niet erg als je spontaan in tranen uitbarst, je diepste en misschien wel donkerste gedachten eruit gooit of durft toe te geven dat je soms liever tegen een boom rijdt. Sterker nog, diezelfde coach/therapeut heeft waarschijnlijk wel eens soortgelijke gedachten en gevoelens gehad. Want ook een coach/therapeut is een mens en degene waarvan het leven echt rozengeur en maneschijn is (maar dan ook echt) moet ik nog tegenkomen.
Maar waarom hebben we dan toch vaak het idee dat we de enige zijn en kan het dus zo opluchten als iemand je verteld dat dit niet zo is. Hoe komt het dat je dit zelf niet zo ervaart? Heel simpel: we praten niet, te weinig of vertellen niet alles. Kijk maar eens om je heen met hoeveel mensen je echt alles deelt. Is er eigenlijk wel iemand waaraan je alles kwijt durft?
Daarnaast speelt ook nog mee dat de ander misschien niet alles deelt, herinnert hoe het voor zichzelf is of jou goed bedoelt probeert te helpen. Als je dan met iemand je onzekerheden deelt, probeert de ander je oprecht op te fleuren, het minder zwaar te maken, enzovoorts. Waarbij je soms alleen maar meer het idee krijgt dat het aan jou ligt. Ben jij dan de enige?
Een voorbeeld:
Een cliënt van mij kreeg een nieuwe relatie na een breuk door vreemdgaan van haar ex. Na jaren daten vond ze eindelijk weer een leuke man. Ze had werkelijk het idee dat ze zich nog nooit zo gevoeld had als nu. Ze was verliefd. Maar na een aantal fijne maanden begon de twijfel. Aan hem, aan zichzelf, aan hun leven en de grote verschillen.
Ze sprak er wel met vriendinnen over. Die staken met alle plezier een hart onder de riem. “Wees blij want… ” “Misschien moet je niet zoveel nadenken…” “Maar hij is toch hartstikke lief…”
Het gevoel bleef en het kwam in de weg van de prille relatie te staan. Ze klopte bij mij aan.
De eerste en meest simpele opluchting bij haar kwam al door aan te geven dat dit heel normaal is.
Je komt beiden uit een eerdere relatie. Je neemt allebei je rugzak mee en bij haar zat er een steen in met een grote sticker ‘hij ging vreemd’ erop. Logisch dat je bij je nieuwe relatie wat op je hoede bent. Dat wil je niet nog een keer.
Daarnaast is het ook nog eens een andere man dan je ex. Je gaat stiekem toch vergelijken, toch kijken of dit het leven is wat je wil, past hij daar echt in? En je hebt waarschijnlijk besloten dat je zelf ook gaat veranderen. Je niet meer in je eigen valkuilen gaat stappen zoals bij je vorige relatie.
Nadat we een aantal sessies besteed hadden aan deze gevoelens, gedachten en onzekerheden, en ze steviger in de relatie stond, vertelde ze mij nog het volgende. Een van haar single vriendinnen had inmiddels ook een vriend. En die begreep ineens precies wat haar had dwarsgezeten. Ze maakte het min of meer zelf mee.
Een ander voorbeeld:
Een cliënt in mijn praktijk had de neiging om elke keer als er tranen kwamen tijdens het gesprek ‘sorry’ te zeggen. Als ze een scheldwoord zei ‘sorry’ te zeggen. Als iets niet lukte wat ik haar vroeg ‘sorry’ te zeggen. En vervolgens ging ze ‘sorry’ zeggen voor het ‘sorry’ zeggen. Niet nodig.
De tissues staan er niet voor niets, de muren hebben geen oren en als het iets is wat in jou leeft, waarom zou je daar je excuses voor aanbieden. Het kan mij (en als het goed is elke andere coach/therapeut) niets schelen dat je moet huilen, schelden of dat het niet lukt. Als ik daar wel wat van zou vinden dan doe ik (of mijn collega) het verkeerde beroep. Het is namelijk jouw sessie. Als je je daarin niet vrij zou mogen voelen om te doen wat nodig is, al huil je de hele sessie, dan heeft het geen zin en kan je je geld beter aan iets anders besteden.
En geloof me, je bent echt niet de enige.
Overal op deze aardbol lopen mensen rond met vragen, gevoelens en gedachten. Een moeder zit niet altijd op haar roze wolk, in elke relatie is wel eens wat, iedereen is wel een chagrijnig, en iedereen denk wel eens ‘is dit het nou’.
En gelukkig maar dat we niet de enige zijn. We zijn namelijk dus ook niet de enige die er weer bovenop komen. Die na een dip weer uit het dal kruipen. Die daarna echt wel weer een dip tegen komen maar ook weer omhoog zullen kruipen. We zijn niet de enige die voelen wat we voelen, denken wat we denken en geloven wat we geloven.
Echt, je bent niet de enige.
Iedereen gaat anders om met rouw. Het verhaal van de drie bomen vertelt hierover.
In een relatie is het belangrijk samen nieuwe paden te blijven bewandelen. Dit zijn tips…
Ontdek waarom het verrassen van je partner cruciaal is om de vonk in je relatie…
Leer waarom intieme momenten van tederheid en passie cruciaal zijn voor elke relatie, en hoe…
Ontdek de kracht van quality time met je partner om de relatie te versterken. En…
Ontdek waarom communicatie en lachen de sleutel zijn tot een sterke en gezonde relatie.