Sorry

Sorry, het spijt me, maar….

Herken je dat? De dooddoener na een spijtbetuiging. Het sorry horen maar hij voelt loos en leeg. Niet echt. Niet gemeend.

In mijn praktijk ‘klagen’ veel stellen hierover. Zeker bij situaties van vreemdgaan of  andere trauma situaties in relaties. Ja, ze zitten dan wel in therapie en de ander doet zijn best maar het echte oprechte sorry, de echte spijtbetuiging, die hebben ze nog niet gehoord. Niet echt.

Wel natuurlijk de loze woorden, of de ‘maar’ erachter. De ‘nep’ sorry of de ‘ja, ja’ sorry, of de ‘nu-moet-het-toch-een-keer-klaar-zijn’ sorry. Sorry’s die als het waren uitgesproken worden en zo weer afketsen bij de ander. Want ze voelen niet echt, niet oprecht. Hoe oprecht misschien ook bedoelt.

Wat maakt écht sorry zeggen toch zo moeilijk?

Woorden en zinnetjes als ‘sorry’, ‘het spijt me’, maar ook ‘ik hou van je’, ‘ik heb je gemist’, en meer van dezen, hebben pas waarde als er oprechtheid in doorklinkt. Als er gevoel in doorspreekt. En juist dat is zo moeilijk. Want het is kwetsbaar. Het is kwetsbaar om vol overgave te zeggen dat je echt iemand hebt gemist of van iemand houd. Maar helemaal om sorry of het spijt me te zeggen.

Oprecht sorry zeggen en het spijt me zeggen of iets wat hierop lijkt betekend dat je schuld bekent. Dat jij iets gedaan zou hebben waarvoor je je excuses moet aanbieden. Iets wat niet goed was. Dat maakt kwetsbaar. Maar ben je het er ook wel mee eens?

Veelal zijn we het namelijk niet helemaal eens met de fout die ons wordt toegeschreven. Helemaal niet of maar gedeeltelijk. En dus hebben we een eigen kant van het verhaal te vertellen.

Een andere kant is dat we het er ook helemaal mee eens kunnen zijn maar het onze trots krengt om het toe te geven. Of juist dat we het er mee eens zijn en we in een soort slachteroffer gedrag terecht komen van ‘o wat erg dat ik je dat heb aangedaan’.

Kortom, de sorry valt weg in allerlei omliggende en vaak op ons zelf gerichte informatie en gevoel, en we vergeten de ander…. De ander waar de excuses voor bedoelt is.

Een voorbeeld

In mijn praktijk zit een stel die zojuist hun verhaal heeft verteld. Hij is vreemd gegaan. Zij is er kapot van. Tot in den treuren hebben ze er thuis over gesproken. Hij heeft al tig keer gezegd dat het hem spijt. Voor zijn gevoel zo oprecht als hij kan. En als hij het mij vertelt straalt de onmacht van hem af. Want ze gelooft hem niet, zo lijkt het. Bijna wanhopig zegt hij: ‘ik weet niet meer wat ik moet doen?’

Haar respons is dat hij wel sorry heeft gezegd. Meerdere keren zelfs. En die heeft ze wel gehoord. Maar hij kijkt haar niet aan. Hij zegt het soms met een zucht of gaat door met iets anders. Of hij vervalt in de ‘ik-voel-me-zo-rot-hierom’ sorry zoals zij het noemt (terwijl ze haar armen in de lucht gooit in een wanhopig gebaar).

Sorry’s die bij haar afketsen. Sorry’s die de pijn niet wegnemen. Haar pijn. Ze voelt zich niet erkent, niet gezien.

Maar hoe dan wel?

Sorry zeggen, het spijt me zeggen heeft alleen oprechte waarde als het gericht is op de ander waartegen je sorry zegt. En dus niet op jezelf. Om je te verdedigen, of te slachtofferen. Of om de ander naast een sorry ook een gevoel te geven van nu-is-het-wel-genoeg of doe-niet-zo-moeilijk.

Het betekent dus dat je iets van je eigen gevoel (even) opzij moet durven zetten. Dat je het oprecht doet voor de ander en dat je oprecht laat zien (ook al ben je het er niet helemaal mee eens). Dat je laat zien dat je ziet wat het met de ander heeft gedaan. En dat je dus verantwoordelijkheid neemt voor jouw deel.

Door alleen dat er te laten zijn, voelt de ander zich gehoord en gezien en kan het gevoel wat de ander heeft zakken. Er ontstaat dan ook meer ruimte om naar jouw zijn aandeel te kijken als dat van toepassing is.

Een stukje durven inleven dus en opzij zetten van je trots en van je neiging jezelf te rechtvaardigen. Misschien of zelfs bij voorkeur, wat mij betreft, aangevuld met een handreiking naar de ander (een arm, een kus, een hand op de ander zijn hand) en oogcontact.

Terug naar het voorbeeld

In deze sessie met het eerder genoemde stel, stel ik een klein experiment voor. Ik laat hen de stoelen tegenover elkaar zetten. Dicht genoeg bij elkaar om de handen vast te houden. Ik vraag hem om nogmaals zijn excuses aan te bieden. Sorry te zeggen voor zijn vreemd gaan en vooral voor het schenden van haar vertrouwen (haar grootste pijnpunt).

Terwijl hij haar handen vasthoudt, zacht wrijft over haar vingers met zijn duimen, haar af en toe aankijkt, vertelt hij haar hoeveel het hem spijt. Dat hij haar pijn ziet. Dat hij beseft dat hij haar vertrouwen heeft geschaad en weet dat hij dit terug moet verdienen. Dat hij er alles aan wil doen om het beter te maken.

Deze sorry komt binnen. Echt binnen. En zet de deuren open voor dit stel naar herstel van deze wond in hun huwelijk.

Oprecht sorry

Als je sorry zegt, zeg dan écht sorry. Oprecht en gemeend.

Sorry, het spijt me, ik zie jou en ik zie jouw pijn.

Wil jij nog beter leren communiceren en oprecht verbinding maken met jouw partner?

Lees dan mijn boek ‘Grip op je Relatie, in 5 stappen naar een betere communicatie en meer verbinding’

Vindt samen de liefde en de stevige basis weer terug.